این چکیدهای از سیاست جدید روابطعمومی یکی از هلدینگهای پتروشیمی کشور است.
به گزارش پتروچی، امروزه روابطعمومی شرکتهای پتروشیمی برخلاف معنای اصیل خود، کمتر به معنی پل ارتباطی با ذینفعان و پاسخگویی عمومی فعالیت میکنند و بیشتر به دروازهبانان اطلاعات حساس و برنامهریز “سانسور نرم” بدل شدهاند. ارتباطات محدود، نشستهای خبری گلچینشده، مصاحبههای از پیش تعیینشده با رسانههای همسو و پُرکردن خروجیهای خبری از محتوای تبلیغاتی و دستچین، از جمله سیاستهای رایج است.
در بسیاری از موارد، حتی در مواجهه با رخدادهای چالشبرانگیز مانند آلودگیهای زیستمحیطی، تخلفات مالی یا انتصابهای شبههبرانگیز، اصل «چهار دیواری، اختیاری» حاکم میشود. روابطعمومیها بهجای انتشار شفاف اطلاعات، از ابزارهایی مانند فشار رسانهای، تهدید یا حتی جمعآوری اخبار انتقادی با روشهای غیراخلاقی استفاده میکنند تا هرگونه صدای مخالف در نطفه خاموش شود.
مدیریت رسانه در این حوزه عموماً با دو رویکرد پیش میرود: تضمین حمایت رسانههای پرمخاطب (عمدتاً از طریق انحصار آگهیها و وعده حمایت مالی) و بیاثر کردن یا حتی حذف رسانههای منتقد. در موارد زیادی دیده شده که حتی رسانهها و خبرنگاران منتقد یا حساس، عملاً هیچ وقت به جلسات و برنامههای خبری شرکتهای پتروشیمی دعوت نمیشوند و در واقع عمداً از حضور آنها جلوگیری میشود و جزو “مهمانان نامطلوب” قرار میگیرند.
سیاست مدیران ارشد بسیاری از شرکتهای پتروشیمی روشن است؛ تاریکی بهترین پوشش برای تصمیمات پشتپرده.
گاهی تکذیبها و توضیحات نصفهونیمه جای حقیقت را میگیرند و اصل مسئله با موجی از اخبار مثبت و ساختگی، عملاً به فراموشی سپرده میشود. همین فضای تاریک و گلآلود، به راحتی به محل رشد هر شبحی تبدیل میشود؛ از رانت و لابی گرفته، تا حیفومیل منابع و حتی فسادهای سازمانیافته.
حیاط خلوت پتروشیمیها فضای سیاهیست که در نبود شفافیت و پاسخگویی، امکان هر سوءاستفادهای را برای بازیگران اصلی فراهم میکند. اگر ساختار رسانهای و روابطعمومی شرکتها به این مسیر ادامه دهند، اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی صنعت، هر روز فرسوده تر خواهد شد.
شفافیت واقعی وقتی معنا پیدا میکند که نقدها شنیده شوند و صدای مخالف، نه سرکوب که محترم شمرده شود ـ وگرنه تاریکی، امنترین خانه برای شبح فساد و بیقانونی است.