به گزارش پتروچی به نقل از شانا، مجامع و سازمان‌های بین‌المللی وزارت نفت، سوخت‌های فسیلی همچنان بخش عظیمی از ترکیب انرژی مصرفی منطقه جنوب شرقی آسیا را تشکیل می‌دهند و پیش‌بینی می‌شود تا پایان دهه جاری میلادی، این سهم ۷۰ درصد باشد، اما پروژه‌های جذب و ذخیره‌سازی کربن (CCS) باید به کشورهای این منطقه کمک کند تا به هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود دست یابند. اکنون و در بحبوحه رشد اقتصادی قوی، منطقه جنوب شرق آسیا، برای تأمین حدود ۸۰ درصد از انرژی مورد نیاز خود به زغال‌سنگ، نفت و گاز اتکا دارد و سهم انرژی‌های تجدیدپذیر کمتر از یک‌پنجم کل انرژی مصرفی است.
بنی سوریادی (Beni Suryadi)، معاون مدیر اجرایی مرکز انرژی آسه‌آن (ACE) در اجلاس بخش پایین‌دستی آسیا که در خلال کنفرانس هفته بین‌المللی انرژی سنگاپور (SIEW) برگزار شد، گفت: آسیای جنوب شرقی تنها به ۱۶ درصد از انرژی‌های تجدیدپذیر در ترکیب انرژی فعلی خود دست یافته که بسیار کمتر از هدف ۲۲ درصدی تا سال ۲۰۳۵ است.
وی توضیح داد: توسعه اقتصادی و عدم قطعیت‌های ژئوپلیتیکی در ناتوانی منطقه برای دستیابی به ترکیب انرژی هدف‌گذاری‌شده، نقش داشته است.
معاون مدیر اجرایی مرکز انرژی آسه‌آن (ACE) گفت: انتظار می‌رود آسیای جنوب شرقی در سال ۲۰۳۰ به چهارمین اقتصاد منطقه‌ای بزرگ جهان تبدیل شود.
سوریادی تأکید کرد: با توجه به این شرایط، انتظار می‌رود فناوری جذب و ذخیره‌سازی کربن به منطقه آسیای جنوب شرقی کمک کند تا ضمن تضمین امنیت انرژی، به هدف خالص انتشار صفر دست یابد.
از نظر کارشناسان حاضر در نشست یادشده، «فناوری جذب و ذخیره‌سازی کربن مقرون‌به‌صرفه‌ترین» پشتیبانی برای امنیت انرژی در منطقه خواهد بود، در عین حال توسعه این فناوری و گذار به انرژی پاک به حمایت مالی و فنی قابل‌توجه، همچنین همکاری‌های بین‌المللی نیاز دارد.
چالش‌های اصلی پیش روی کشورهای جنوب شرقی آسیا در اجرای پروژه‌های جذب و ذخیره‌سازی کربن شامل هزینه‌های بالای جذب و انتقال کربن و سودآوری پروژه‌ها است. از این رو حمایت دولتی برای اجرای این پروژه‌ها مورد نیاز است.
ضرورت پرداخت یارانه‌های دولتی برای کاهش انتشار کربن
معاون مدیر اجرایی مرکز انرژی آسه‌آن (ACE) گفت: برای تشویق سرمایه‌گذاری بیشتر در فناوری جذب کربن، ممکن است از دولت‌ها خواسته شود وارد عمل شوند و یارانه پرداخت کنند، همان‌طور که هم اکنون در اروپا چنین است.
وی افزود: همچنین باید زیرساخت‌های لازم ایجاد شود. از طرف دیگر برای شروع هر پروژه، ما به تعهد بلندمدت نیاز داریم. ما در مورد ۱۵ تا ۲۰ سال تعهد برای پایدار کردن این زنجیره ارزش صحبت می‌کنیم.
در میان دولت‌های منطقه جنوب شرق آسیا، دولت سنگاپور گام اول را در این زمینه برداشته است. به‌طوری که دولت این کشور در ماه مارس امسال اعلام کرد در کنسرسیومی با مشارکت شرکت‌های اگزون‌موبیل و شل برای انجام مطالعه امکان‌سنجی پروژه جذب و ذخیره‌سازی کربن فرامرزی و شروع توسعه تا سال ۲۰۳۰ شریک شده است.
شرکت انرژی دولتی اندونزی پرتامینا (Pertamina) نیز با شرکت اگزون‌موبیل کار می‌کند تا از مه ۲۰۲۴ اقدام‌های ارزیابی ایجاد یک مرکز جذب و ذخیره‌سازی کربن را انجام دهد، همچنین دولت اندونزی با دولت سنگاپور برای همکاری در پروژه‌های فرامرزی جذب و ذخیره‌سازی کربن موافقت کرده است.
در همین حال شرکت دولتی پتروناس مالزی در ژوئن ۲۰۲۴ موافقت کرد با شرکت مدیریت ریسک مستقر در نروژ DNV برای توسعه زنجیره‌های ارزش فناوری جذب و ذخیره‌سازی کربن در سراسر جنوب شرقی آسیا همکاری کند. آژانس بین‌المللی انرژی(IEA) ۲۲ اکتبر ۲۰۲۴ اعلام کرد منطقه جنوب شرق آسیا برای دستیابی به اهداف اقلیمی خود باید سرمایه‌گذاری در انرژی پاک را تا سال ۲۰۳۵ به ۱۹۰ میلیارد دلار افزایش دهد.