به گزارش پتروچی، بر اساس صورت‌های مالی، سود خالص شرکت از ۴۶,۷۷۸ میلیارد ریال در سال قبل به ۱۷,۳۲۷ میلیارد ریال رسیده که کاهش ۶۳ درصدی را رقم زده است. سود عملیاتی نیز بیش از نصف شده (افت ۶۰ درصدی) و این نشان می‌دهد ریشه مشکل در عملیات اصلی شرکت است نه فقط کاهش درآمدهای جانبی.
درآمدهای عملیاتی با حدود ۲۳ درصد افت مواجه شده، اما هزینه‌های فروش، اداری و عمومی برعکس، ۲۰ درصد افزایش یافته‌اند.
این عدم تناسب، ضعف در کنترل هزینه‌ها و مهندسی مالی را آشکار می‌کند.
مدیرعامل رضا قاسمی‌شهری که بارها در مصاحبه‌ها از “چابک‌سازی ساختار” گفته بود، ظاهراً نتوانسته جلوی رشد بی‌رویه هزینه‌ها را بگیرد.
یکی از تکیه‌گاه‌های سال‌های قبل، درآمدهای غیرعملیاتی بود که این‌بار هم به شدت افت کرد (کاهش ۵۵ درصدی). عدم جایگزینی این درآمدها با منابع پایدار، شرکت را در مقابل تغییرات بازار آسیب‌پذیر کرده است.
در حالی که سال گذشته هزینه مالی تقریباً صفر بود، امسال هزینه مالی به بیش از ۳,۲۵۷ میلیارد ریال رسیده که نشان‌دهنده افزایش بدهی یا استفاده از منابع بانکی برای جبران کسری نقدینگی است. این روند، بالقوه نرخ سودآوری آتی را هم تهدید می‌کند.
رضا قاسمی‌شهری که در سال‌های گذشته بر اجرای پروژه‌های توسعه‌ای، بهبود ظرفیت تولید و اصلاح ساختار هزینه‌ها تأکید کرده بود، حالا با کارنامه‌ای مواجه است که ارقام آن خلاف وعده‌ها را نشان می‌دهد:
کنترل ضعیف هزینه‌ها با وجود افت فروش
عدم پیش‌بینی و مدیریت ریسک کاهش درآمدهای غیرعملیاتی
افزایش بدهی و هزینه مالی در شرایط رکود سودآوری
ضعف در ارائه گزارش‌های حسابرسی‌شده و شفاف
با توجه به این ارقام، به نظر می‌رسد که مدیریت فعلی نتوانسته است استراتژی‌های وعده داده شده را به اجرا بگذارد و یا اثرات خارجی بازار را با برنامه‌ریزی مناسب خنثی کند.
پتروشیمی تندگویان در سال ۱۴۰۳ با یک عقب‌گرد جدی روبه‌روست. در حالی که مدیرعامل بر وعده‌های توسعه‌ای خود پافشاری داشت، واقعیت بازار و ارقام مالی تصویر دیگری ترسیم می‌کند. اگر رویکرد مدیریتی و سیاست‌های عملیاتی به‌سرعت بازنگری نشود، احتمال تداوم مسیر نزولی و از دست رفتن جایگاه رقابتی شرکت وجود دارد.